Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 14 grudnia 2017 r. (sygn. akt I ACa 447/17) stanął na stanowisku, iż postanowienia umowne niezawierające przejrzystego opisu mechanizmu waloryzacji, który pozwoliłby kredytobiorcy na samodzielne oszacowanie konsekwencji ekonomicznych, niewątpliwie dają bankowi możliwość dowolnego kształtowania kursu wymiany walut. W konsekwencji dochodzi do rażącej dysproporcji uprawnień kontraktowych na niekorzyść kredytobiorcy i w sposób oczywisty naruszone zostają dobre obyczaje.
Wskazać bowiem należy, iż dobre obyczaje nakazują, aby koszty ponoszone przez kredytobiorcę (konsumenta) w związku z zawarciem umowy kredytu, były możliwe do oszacowania. Jeśli bank może jednostronnie modyfikować wskaźnik, według którego obliczana jest wysokość zobowiązania kredytobiorców, wówczas uznać należy, iż postanowienia umowne przyznające bankowi takie uprawnienia, stanowią klauzule niedozwolone i w związku z tym nie wiążą kredytobiorców.
Za niedozwolone zostały uznane następujące postanowienia umowy kredytu:
- „w dniu wypłaty kredytu lub każdej transzy kredytu kwota wypłaconych środków będzie przeliczana do (…) według kursu kupna walut określonego w Tabeli Kursów – obowiązującego w dniu uruchomienia środków”,
- „(…) wysokość zobowiązania będzie ustalana jako równowartość wymaganej spłaty wyrażonej w (…) po jej przeliczeniu według kursu sprzedaży walut określonego w „Bankowej tabeli kursów walut dla kredytów dewizowych oraz indeksowanych kursem walut obcych” do (…) obowiązującego w dniu spłaty”,
- „(…) w przypadku kredytu indeksowanego w walucie obcej, kwota raty spłaty obliczona jest według kursu sprzedaży dewiz obowiązującym w Banku na podstawie obowiązującej w (…) z dnia wpływu środków.” – fragment postanowienia Regulaminu, który stosowany był w sprawach nieuregulowanych w umowie.
