W dniu 3 października 2022 r. Dyrektor Krajowej informacji Skarbowej wydał interpretację indywidualną w zakresie opodatkowania dodatkowej odprawy wypłacanej pracownikowi (sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.611.2022.1.NM).
Wnioskodawczyni była zatrudniona w spółce Y. Otrzymała zawiadomienie o przejęciu części zakładu pracy i związanym z tym przejściu stosunku pracy ze spółki Y do spółki X. Warunki pracy miały być nie mniej korzystne niż w spółce Y. Zgodnie z porozumieniem ustalonym przez nowego pracodawcę i związki zawodowe jeżeli w okresie 12 miesięcy warunki pracy się pogorszą i będzie to jedyny powód wypowiedzenia umowy o pracę, wina będzie leżała po stronie pracodawcy. W konsekwencji przenoszony pracownik będzie miał prawo do ustawowych należności i dodatkowej odprawy na zasadach obowiązujących w spółce Y. Przesłanki zawarte w porozumieniu znalazły zastosowanie w przypadku wnioskodawczyni. Otrzymała więc odprawę odpowiadającą okresowi wypowiedzenia, a także dodatkową odprawę wypłaconą decyzją pracodawcy.
W treści wniosku do Dyrektora KIS wnioskodawczyni wskazała, że otrzymane środki podlegają zwolnieniu z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT. Przepis ten dotyczy m.in. otrzymanych odszkodowań lub zadośćuczynień, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 par. 1 kodeksu pracy. Zdaniem Wnioskodawczyni otrzymana przez nią odprawa stanowi zadośćuczynienie, które zostało wypłacone na podstawie zawartego z pracodawcą porozumienia, a prawa i obowiązki z niego wynikające oparto na art. 9 §1 kodeks pracy.
Dyrektor KIS nie podzielił zdania wnioskodawczyni. Organ wskazał, że funkcję odszkodowawczą w kodeksie pracy oraz kodeksie cywilnym pełnią wyłącznie te świadczenia, których celem jest zrekompensowanie pracownikowi skutków zdarzeń, które noszą cechy czynu niedozwolonego lub zawinionego przez pracodawcę. Na potwierdzenie swojego stanowiska przytoczył treść wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 27 listopada 2007 r. (sygn. akt SK 18/05), zgodnie z którym odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę nie jest odszkodowaniem sensu stricto, lecz sui generis świadczeniem majątkowym pełniącym funkcję sankcji (ustawowej kary pieniężnej) wobec pracodawcy za bezprawne działanie. Swoje stanowisko organ oparł dodatkowo o orzecznictwo Sądu Najwyższego, zgodnie z którym odszkodowanie należne pracownikowi z tytułu bezprawnego rozwiązania stosunku pracy lub bezprawnego wypowiedzenia dotychczasowych warunków pracy i płacy nie pozostaje w żadnej relacji do ewentualnej szkody, co oznacza, że przysługuje za samo bezprawne działanie pracodawcy, niezależnie od tego, czy jakakolwiek szkoda po stronie pracownika powstała. W podsumowaniu organ uznał, że gdy wypłata określonego świadczenia następuje w związku z zawartym przez strony porozumieniem rozwiązującym umowę o pracę, nie można mówić o bezprawności działania pracodawcy. W konsekwencji wypłacone przez pracodawcę świadczenia pieniężne, tj. dodatkowa odprawa, nie mieszczą się w pojęciu odszkodowania ani zadośćuczynienia.
Zgodnie z powyższym dodatkowa odprawa będzie stanowiła przychód ze stosunku pracy, a w rezultacie będzie podlegała opodatkowaniu.
