Zgodnie z ustawą o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych, wierzycielowi od dnia nabycia uprawnienia do odsetek przysługuje również rekompensata za koszty odzyskiwania należności. W przypadku świadczeń nieprzekraczających 5 tys. zł wynosi ona 40 euro, tych o wartości od 5 tys. zł do 50 tys. zł – 70 euro oraz 100 euro, gdy wartość świadczenia jest wyższa niż 50 tys. zł.
Jednakże w orzecznictwie polskich sądów przyjęło się, że domaganie się ww. rekompensaty w sytuacjach, gdy opóźnienie jest nieduże (w praktyce chodzi o okres od dwóch do sześciu tygodni), a kwota znikoma (do ok. 1,2 tys. zł), byłoby sprzeczne z wyrażoną w art. 5 kodeksu cywilnego zasadą współżycia społecznego.
Powyższe orzecznictwo polskich sądów zostało negatywnie ocenione przez TSUE, w opinii którego z wykładni językowej i systemowej art. 6 ust. 1 dyrektywy wynika, że minimalna stała kwota w wysokości 40 euro stanowiąca rekompensatę za koszty odzyskiwania należności jest należna wierzycielowi, który wypełnił swoje zobowiązania, w odniesieniu do każdej płatności, która nie została dokonana w terminie w ramach wynagrodzenia za transakcję handlową, bez względu na to, jaka jest kwota wierzytelności, której dotyczy opóźnienie w płatności czy długość tego opóźnienia (wyrok TSUE o sygn. akt: C 279/23).
Na skutek tego wyroku musi ulec zmianie dotychczasowa linia orzecznicza polskich sądów.
