W aktualnym brzmieniu rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (ani inne przepisy prawa) – nie przewiduje zasad rozliczania kosztów podróży służbowej samochodem elektrycznym. Planowane są zmiany legislacyjne w tym zakresie – zasady rozliczania kosztów podróży służbowych prywatnym samochodem elektrycznym mają zostać ujęte w przepisach. Zmiany te są już wpisane w wykazie prac legislacyjnych i być może nastąpią jeszcze w tym roku.
Obecnie w części interpretacji podatkowych wskazuje się, że dla samochodów elektrycznych należy przyjąć wartość przewidzianą dla samochodów o pojemności skokowej silnika do 900m3. Wniosek taki wyprowadzany jest z faktu, że samochód elektryczny nie posiadając silnika spalinowego ma pojemność równą 0 (tak np. w interpretacji indywidualnej z dnia 11 lutego 2020 r., 0114-KDIP3-2.4011.587.2019.1.JK3). Wówczas należałoby pracownikowi wypłacać tzw. kilometrówkę w stawce 0,89 zł za 1 km. Świadczenie takie korzysta ze zwolnienia podatkowego i zalicza się do kosztów podatkowych.
Istnieją również takie interpretacje, które uznają, że skoro rozporządzenie Ministra Infrastruktury nie obejmuje swym zakresem wprost samochodów elektrycznych – świadczenie takie nie jest limitowane. Idąc dalej, niezależnie od wysokości takiego świadczenia, ustalonego indywidualnie przez pracodawcę, w całości korzysta ono ze zwolnienia podatkowego przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o PIT (tak np. w interpretacji indywidualnej z dnia 17 lutego 2022 r., 0113-KDIPT2-3.4011.1172.2021.1.NM). W takim przypadku zasady rozliczeń najlepiej jest wpisać do obowiązującego u pracodawcy aktu wewnętrznego (np. regulaminu pracy lub wynagradzania) i/lub w umowie z pracownikiem.
Wybór jednego z powyższych rozwiązań ma przełożenie na skutki w CIT – zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 30 ustawy o CIT: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika: w celu odbycia podróży służbowej (jazdy zamiejscowe) – w wysokości przekraczającej kwotę ustaloną przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Jeżeli więc stosowaną przez organ logikę o braku zastosowania kilometrówki przeniesiemy na grunt CIT, okaże się, że pracodawca będzie pozbawiony możliwości „wrzucenia w koszty” zwrotu za podróż służbową odbytą prywatnym samochodem o napędzie elektrycznym. Obecnie brak jest linii interpretacyjnej w zakresie zaliczenia zwrotu (przekraczającego limity ustawowe) do kosztów podatkowych na gruncie CIT, zatem bezpiecznym jest przyjąć, iż pracodawca jest pozbawiony możliwości uwzględnienia zwrotu przekraczającego limit z rozporządzenia do kosztów podatkowych, przyjęcie innego stanowiska wymagałoby wystąpienia o wydanie interpretacji indywidualnej.
