Wyrokiem z dnia 24 listopada 2016 r. sygn. akt K 11/15 Trybunał Konstytucyjny uznał m.in., iż art. 21a ustawy z 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (j.t. Dz.U.2012.1155, ze zm.) w związku z art. 775 § 2, 3 i 5 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (j.t. Dz.U.2016.1666, ze zm.) w związku z § 16 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U.167) w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do kierowców wykonujących przewozy w transporcie międzynarodowym, jest niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Trybunał zauważył, iż nie można tak samo traktować i rozliczać podróży służbowych, wykonywanych incydentalnie przez pracowników sfery budżetowej i kierowców w transporcie międzynarodowym, którzy zasadniczo i permanentnie przebywają poza miejscem zamieszkania, wykonując swoje podstawowe obowiązki. Zdaniem Trybunału kwestia należności za noclegi kierowców wymaga odrębnej regulacji, uwzględniającej specyfikę ich pracy.
