17 grudnia 2019 roku Sąd Najwyższy w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych oddalił skargę nadzwyczajną Prokuratora Generalnego w sprawie zadośćuczynienia za krzywdę w postaci pogorszenia stanu zdrowia osoby bliskiej.
Przedmiotem skargi było oddalenie powództwa w zakresie roszczenia o przyznanie osobom bliskim poszkodowanego zadośćuczynienia.
W toku rozpoznawania przedmiotowej skargi nadzwyczajnej, 22 października 2019 roku Sąd Najwyższy podjął uchwałę w składzie Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego – Izba Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych, sygn. akt I NSNZP 2/19, o następującej treści: Osobie bliskiej poszkodowanego, który na skutek czynu niedozwolonego doznał ciężkiego i trwałego rozstroju zdrowia, nie przysługuje zadośćuczynienie pieniężne na podstawie art. 448 Kodeksu cywilnego.
Uchwała ta budzi kontrowersje, bowiem jest sprzeczna z uchwałami składu siedmiu sędziów Izby Cywilnej Sądu Najwyższego. Przy rozstrzygnięciu podobnej sprawy w Izbie Cywilnej Sądu Najwyższego w uchwale Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 27 marca 2018 r., sygn. akt III CZP 60/17 wyrażono odmienne stanowisko niż w uchwale z dnia 22 października 2019 r. – mianowicie, że sąd może przyznać zadośćuczynienie za krzywdę osobom najbliższym poszkodowanego, który na skutek czynu niedozwolonego doznał ciężkiego i trwałego uszczerbku na zdrowiu.
W przedmiotowej sprawie Sąd Najwyższy – będąc związanym uchwałą z dnia 22 października 2019 r. – oddalił skargę nadzwyczajną Prokuratora Generalnego oraz wskazał, iż często występujące wątpliwości związane z prawem do zadośćuczynienia w przypadku ciężkiego uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia osoby najbliższej poszkodowanego powinny być rozwiązane poprzez stosowną interwencję ustawodawcy.
Zdaniem doktryny i orzecznictwa kwestia ta wymaga jak najszybszej, jednoznacznej regulacji bądź interpretacji.
