Przedmiotowa sprawa dotyczyła podatnika, któremu na podstawie orzeczenia sądu pracodawca wypłacił odszkodowanie (za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę) i zadośćuczynienie (za naruszenie przez pracodawcę jego dóbr osobistych). Co istotne, podstawą wyliczenia odszkodowania była kwota wynagrodzenia za okres, w którym podatnik rzeczywiście by je otrzymał, gdyby nie został zwolniony.
Dyrektor KIS, a następnie sądy administracyjne dwóch instancji uznały, że zadośćuczynienie powinno być zwolnione z PIT po stronie podatnika, jednak powinien on opodatkować kwotę otrzymanego odszkodowania.
Sąd podkreślił, że objęcie zwolnieniem kwoty odszkodowania za korzyści utracone w wyniku niesłusznej utraty pracy prowadziłoby do sytuacji korzystniejszej dla podatnika niż to, w jakim znalazłby się on, gdyby szkoda nie zaistniała. Gdyby podatnik nie został zwolniony z pracy, to wynagrodzenie byłoby opodatkowane, natomiast odszkodowanie równe wynagrodzeniu za czas pozostawanie bez pracy byłoby zwolnione z podatku.
Źródło: wyrok NSA z 22 stycznia 2025 r., II FSK 532/22